Araştırma yapan öğrencilerin hemen hepsi bu çocukların gelecekte hiçbir
şanslarının olmadığını dile getirmişlerdi. Çünkü okul ve çevre bir çok imkandan
yoksundu.
Bundan tam 25 yıl sonra bir başka sosyoloji profesörü, araştırmaları
esnasında bu çalışmayı buldu ve öğrencilerinden bu projeyi sürdürmelerini ve
aynı çocuklara ne olduğunu araştırmalarını istedi.
Öğrenciler o bölgeden taşınan ya da ölen 20 çocuk dışındaki 180
çocuktan 176’ sının olağanüstü bir başarı gösterip avukat, doktor ya da iş
adamı olduklarını ortaya çıkardılar.
Profesör çok etkilenmişti.
Bu konuyu izlemeye karar verdi. Birer yetişkin olan o çocukların hepsi
o bölgede yaşadıkları için, her biriyle buluşma şansı oldu.
“O koşullarda nasıl bu kadar
başarılı oldunuz?” sorusuna verdikleri cevap hep aynıydı:
- Mahalle okulunda bir öğretmeniz vardı. Onun sayesinde.
Profesör, bu öğretmeni çok merak etmişti. Hâlâ hayatta olduğunu
öğrendiği yaşlı öğretmenin izini bulması çok zor olmadı.
Kendisini ziyaret etmek için evine kadar gitti. Karşısında yılların
yüzüne eklediği kırışıklıklara rağmen hâlâ dinç duran bir kadın buldu. Merakla
yaşlı kadına bu çocukları kenar mahalleden kurtarıp, başarılı birer insan ve
yetişkin olarak hayata nasıl kazandırdığını, bunun sihirli bir formülü olup
olmadığını sordu.
Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarının kenarında bir
gülümseme belirdi.
“Çok basit.” dedi. “Ben o
çocukları sevdim.”
Alıntıdır.
Alıntıdır.
0 yorum:
Yorum Gönder